Leszcze – w roku 1991 odkryto na polu grób skrzynkowy z wczesnej epoki żelaza. Znalezisko to umiejscowione było około 500 metrów na północ od jeziora Tuczno. Składało się z komory grobowej o wymiarach 1x1 metr wykonanej z ciosanych głazów, przykrytej płytą. W grobie znajdowały się 4 gliniane popielnice z ludzkimi szczątkami kostnymi. Archeolodzy z Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy określili ich wiek na około 2500 tysiąca lat. Bardzo możliwe jest, że znalezisko to jest częścią większego cmentarzyska. Dalszych badań archeologicznych w tym rejonie nie prowadzono. Pierwszym znanym dziedzicem tej wsi był Przybysław. Przynależność rodowa dziedziców Leszcz jest nieznana. Z tymi dziedzicami Leszcz może być związane grodzisko stożkowate datowane na XII-XIV wiek, którego pozostałości zajmują wzgórze na północny wschód od jeziora. Wzgórze wznosi się 7-8 m nad jeziorem i jest oddzielone dobrze uformowanym rowem od reszty wzniesienia. Około 1580 roku działy w Leszczach posiadali: J. Leski, M. Leski, W. Leski, Z. Moszczyńska i A. Polanowski. W 1615 roku dziedzicami Leszcza byli: Wojciech Mirciński (Mierczyński), wojski inowrocławski, Stanisław i Serafin Lescy, bracia stryjeczni i Feliks Ciecholewski. W I połowie XVIII wieku właścicielem Leszcz był Antoni Ostrowski, który w roku 1746 sprzedał je Pawłowi Chmielewskiemu h. Wieniawa.

Wieś Leszcze położona jest we wschodniej części Równiny Inowrocławskiej, przy szosie prowadzącej ze Złotnik Kujawskich do Barcina, w odległości około 3 km na pół.-zachód od Złotnik Kuj. Najwcześniejsze wzmianki źródłowe o wsi pochodzą z 1390 roku , z okresu, w którym Leszcze należały do tzw. Ziemi Tuczyńskiej i wraz z ziemią Inowrocławską podarowane zostały przez Władysława Opolczyka w posagu córce Jadwidze, wydanej za księcia litewskiego - Wigunta Aleksandra. W okresie przedrozbiorowym Leszcze były królewszczyzną w starostwie Inowrocławskim. W drugiej połowie XIX wieku wieś należała do Jadwigi Więckowskiej i liczyła 479 ha rolnych. W Leszczach było domów mieszkalnych dla 140 mieszkańców. W 1909 roku właścicielem majątku obejmującego 456 ha użytków rolnych był Kurt Reisswitz, a w okresie międzywojennym - Gunter Frieda. W 1946 roku majątek przeszedł na własność Skarbu Państwa Polskiego. W budynku dworu zamieszkało kilkanaście rodzin wiejskich. W latach pięćdziesiątych zostały rozebrane wszystkie gospodarcze i inwentarskie budynki pofolwarczne, a pozyskany materiał budowlany okoliczni chłopi wykorzystali do budowy gospodarstw rolnych. W tym okresie w znacznym stopniu uległ zniszczeniu park przydworski. W materiałach źródłowych nie znaleziono żadnej wzmianki dotyczącej powstania dworu. Obiekt wzniesiony został prawdopodobnie na przełomie XIX i XX wieku, na miejscu dawnego dworu. Park przydworski o powierzchni około 2,25 ha powstał w połowie XIX wieku. Dwór stanowił centralny punkt kompozycji przestrzennej dawnego założenia folwarcznego. Założenie dworsko - parkowe usytuowane jest w północnej części wsi. Do dworku prowadzi droga brukowana odchodząca w kierunku północnym od szosy ze Złotnik Kuj. i kończąca się przy frontowej elewacji dworu szerokim podjazdem, otoczonym od strony dworku niskim ceglanym murkiem. W sąsiedztwie dworu zachowała się oficyna i bardzo zniszczony park przydworski.