Złotniki Kujawskie – centrum administracyjne obecnej gminy. Nazwa tej wsi, jak również położonych w pobliżu Kobelnik, sugeruje jej przynależność do kategorii wsi służebnych, które w Polsce wczesnopiastowskiej spełniały istotną rolę w systemie gospodarczym. Wynikałoby z tego, że Złotniki są osadą dość starą. Pierwszą informację źródłową dotyczącą Złotnik dostarcza dokument z 13.II.1362, w którym książę gniewkowski Władysław Biały zatwierdza działy rodzinne między wojewodą gniewkowskim Mościcem ze Ściborza h. Ostoja – Mościc, a jego krewniakami Mikołajem, Bichną i Czciborem. Wojewoda posiadał Złotniki, które identyfikujemy ze Złotnikami Kujawskimi, natomiast jego krewni dysponowali działami we wsi Ściborze. Obie wsie leżały w kasztelanii inowrocławskiej.

Po 1466 r. w wyniku powrotu do Polski Pomorza Gdańskiego, stara trasa pomorska straciła znaczenie. Szansę rozwoju zyskały miejscowości położone przy nowym, krótszym szlaku z Inowrocławia do Bydgoszczy i dalej na Pomorze, wśród nich Złotniki.

W roku 1583 wieś była własnością Jana i Przecława Popowskich h. Nowina, którzy byli prawdopodobnie braćmi. Popowscy posiadali również działy we wsi Gniewkówiec Jeśli Jan i Przecław byli braćmi to przynajmniej Złotniki odziedziczyli po swoich przodkach. To dowodzi, że Popowscy byli rodziną zasiedziałą w tej okolicy. U schyłku XVI wieku Złotniki wchodziły w skład parafii tuczeńskiej. Podczas ,,potopu”  szwedzkiego wieś została prawdopodobnie całkowicie zniszczona.

Złotniki Kujawskie nigdy nie były jednak ośrodkiem większego kompleksu dóbr i nie wzniesiono w niej bogatej rezydencji pańskiej. Miejscowość żyła spokojnie, rzadko trafiając na karty historii. Po uwłaszczeniu chłopów przez rząd pruski w połowie XIX w. Złotniki podzielono na gospodarcze i folwarczne. Dynamiczny rozwój zapoczątkowało przeprowadzenie w 1872 r., w pobliżu wsi szlaku kolejowego i zlokalizowanie w Złotnikach stacji pasażersko przeładunkowej. Wieś stała się centrum komunikacyjnym dość dużego obszaru, tym ważniejszym, że zbiegały się w miej drogi kołowe. Przymus komunikacyjny wytworzył więzi między miejscowościami usytuowanymi w zasięgu złotnickiego węzła drożnego. Te zaś były podstawą ustanowienia w Złotnikach gminy i ustalenia jej granic. Pod koniec XIX w. Złotniki liczyły ponad 300 mieszkańców. Świątynię katolicką wzniesiono w Złotnikach dopiero w latach 1924 -1925. Mimo sporej liczby obywateli niemieckich, mieszkańcy Złotnik pięknie zapisali się w dziejach powstania wielkopolskiego. Podczas walki o Inowrocław, 5 - 6 stycznia 1919 r., oddział kawalerii pod dowództwem St. Chełmickiego operował wzdłuż linii kolejowej między Jaksicami a Złotnikami, zabezpieczając walczących powstańców na kierunku spodziewanej odsieczy niemieckiej. Tuż po zajęciu Inowrocławia, oddziały Cymsa, wspomagane mieszkańcami Złotnik, w dniach 7 - 10 stycznia toczyły krwawy bój o wyzwolenie tej wsi. Już następnego dnia powstańcy ze Złotnik wzięli udział w operacji szubińskiej, dopomagając w wyzwoleniu Pałuk.